توضیحات:
بدون شک دنياي كنوني، دنياي سازمانها است و متوليان اين سازمانها انسانها هستند؛ انسانهايي كه در كالبد سازمان روح مي‌دمند، آن را به حركت درمي‌آورند و اداره مي‌كنند.
سازمانها بدون وجود نيروي انساني نه‌ تنها مفهومي‌ ندارند، بلكه اداره آنها نيز ميسر نخواهد بود. حتي با وجود فن­آورشدن سازمانها و تبديل آنها به توده‌اي از سخت‌افزار، همچنان نقش انسان به عنوان عاملي حياتي و راهبردي در بقاي سازمان، كاملاً مشهود است. براين اساس منابع انساني ارزشمندترين منبع سازمانهاي امروزي به شمار مي‌آيند
چراكه به تصميمات سازماني شكل داده، مسايل و مشكلات سازمان را حل نموده و بهره‌وري را عينيت مي‌بخشند. افزايش بهره‌وري سازمانها و توسعة روزافزون آنها، مستلزم رشد و بهره‌وري كاركنان و نيز تقويت نيروي انگيزش آنان مي‌باشد. به طوری که برخي
انديشمندان دانش مديريت، از انگيزش به عنوان موتور محرك يا نيروي پيش‌برندة انسان،
يادكرده‌اند.

بنابراین موفقيت سازمانها تا حد زيادي به روحيات، تلاش، انگيزش و رضايت منابع انساني آنها بستگي دارد. به عبارت ديگر كارآيي و اثربخشي سازمانها با كارآيي و اثربخشي نيروي
انساني آنها وابستگي مستقيمي دارد. نيروي انساني براي ارائه رفتار مطلوب و موردپسند در راستاي اهداف سازمان، بايد هم انگيزه داشته باشد و هم درست برانگيخته شود و اين امر تحقق نمي‌يابد مگر ازطريق شناسايي چراهاي رفتاري يا علل تمايل و دلايل انگيزه و رضايت كاركنان، بمنظور هدايت رفتار آنها به سوي تحصيل اهداف‌ سازماني و استفاده ‌بهنگام از آنها توسط مديران ‌لايق و شايسته با هدف تحقق‌ محيطي ‌مطلوب و مناسب.

اصولاً رضايت شغلي، علاقه و وفاداري به سازمان و بالندگي كاركنان منوط به ايجاد محيطي است كه مديران‌متولي و مسئول‌آن هستند. شناسايي عوامل ايجاد رضايت و دلايل  نارضايتي كاركنان و نيز ارزيابي رضايت شغلي آنان به عنوان اقدامي كليدي درجهت اهداف يادشده، نقشي بسزا و چشمگير دارد. و از طرفی توجه به پيامدهاي نارضايتي از شغل نظير: غيبت، جابجايي، ترك كار، ... و تأثير آنها بر سازمان و افزايش هزينه‌هاي سازماني از يك سو و اثرات روحي و جسمي نارضايتي بر سلامت كاركنان و بهره‌وري آنان از سويي ديگر ما را به اهميت موضوع رهنمون مي‌سازد. نارضايتي شغلي مي‌تواند زمينه‌ساز پيدايش بخشي از شكايتها، كاركردهاي ناچيز، كاهش توليد، كالاي نامرغوب، دشواري‌هاي انضباطي، كم‌كاري‌ها و ديگر مشكلات باشد.

بنابراین با توجه به مطالب گفته شده يكي از راهكارهاي اساسي حفظ و مدیریت سازمان­ها به منظور رشد و توسعه زندگی بشری اين است كه منابع انساني به مثابة‌ مهمترين سرمايه
سازمانها درنظر گرفته شود و در ضمن برنامه‌ريزي به منظور جذب، تأمين و اعتلاي سطح توانائي‌هاي نيروي انساني ازطريق شيوه‌هاي نوين علمي مديريت منابع انساني انجام گيرد.